அத்தியாயம் பதினேழு: நம்பிக்கையின் பிரிவுகள்
17.1
அர்ஜுன உவாச:
யே ஷாஸ்த்ர-விதிம் உத்ஸ்ருஜ்ய
யஜந்தே ஷ்ரத்தயான்விதா:
தேஷாம் நிஷ்டாது கா க்ருஷ்ண
ஸத்த்வம் ஆஹோ ரஜஸ் தம:
அர்ஜுனன் வினவினான்: கிருஷ்ணரே, சாஸ்திரங்களின் விதிகளைப் பின்பற்றாமல், தங்களது கற்பனைக்கேற்ப வழிபடுபவர்களின் நிலை என்ன? அவர்கள் இருப்பது ஸத்வ குணத்திலா, ரஜோ குணத்திலா, தமோ குணத்திலா?
17.2
ஸ்ரீ-பகவான் உவாச
த்ரி–விதா பவதி ஷ்ரத்தா
தேஹினாம் ஸா ஸ்வபாவ-ஜா
ஸாத்த்விகீ ராஜஸீ சைவ
தாமஸீ சேதி தாம் ஷ்ருணு
புருஷோத்தமரான முழுமுதற் கடவுள் கூறினார்: ஊடல் பெற்ற ஆத்மாவின் சுபாவித்திற்கு ஏற்ப, அவனது நம்பிக்கை, ஸத்வ குணம், ரஜோ குணம், தமோ குணம் என்று மூன்று வகையாகப் பிரிக்கப்படலாம். இனி இவற்றைப் பற்றிக் கேட்பாயாக.
17.3
ஸத்த்வானுரூபா ஸர்வஸ்ய
ஷ்ரத்தா பவதி பாரத
ஷ்ரத்தா-மயோ (அ)யம் புருஷோ
யோ யச்-ச்ரத்த: ஸ ஏவ ஸ:
பரதனின் மைந்தனே, பல்வேறு இயற்கை குணங்களுக்குக் கீழான இருப்பிற்கு ஏற்ப ஒருவன் குறிப்பிட்ட நம்பிக்கையை விருத்தி செய்கிறான். ஊயிர்வாழி அவனுடைய குணங்களுக்கு ஏற்பவே ஒரு குறிப்பிட்ட நம்பிக்கையை உடையவனாகக் கூறப்படுகிறான்.
17.4
யஜந்தே ஸாத்த்விகா தேவான்
யக்ஷ-ரக்ஷாம்ஸி ராஜஸா:
ப்ரேதான் பூத-கணாம்ஷ் சான்யே
யஜந்தே தாமஸா ஜனா:
ஸத்வ குணத்தில் இருக்கும் மனிதர்கள் தேவர்களை வழிபடுகின்றனர்; ரஜோ குணத்தில் இருப்பவர்கள் அசுரர்களை வழிபடுகின்றனர்; தமோ குணத்தில் இருப்பவர்களோ பேய்களையும் பூத கணங்களையும் வழிபடுகின்றனர்.
17.5-6
அஷாஸ்த்ர–விஹிதம் கோரம்
தப்யந்தே யே தபோ ஜனா:
தம்பாஹங்கார-ஸம்யுக்தா:
காம-ராக–பலான்விதா:
கர்ஷயந்த: ஷரீர-ஸ்தம்
பூத–க்ராமம் அசேதஸ:
மாம் சைவாந்த: ஷரீர-ஸ்தம்
தான் வித்த்-யாஸுர-நிஷ்சயான்
காமம் மற்றும் பற்றுதலின் பலவந்தத்தால் சாஸ்திரங்களில் பரிந்துரைக்கப்படாத கடுமையான தவங்களை தற்பெருமையுடனும் அஹங்காரத்துடனும் செய்பவர்கள், உடலின் ஜட மூலக்கூறுகளைத் துன்புறுத்துவது மட்டுமின்றி உள்ளே உறைந்துள்ள பரமாத்மாவையும் துன்புறுத்துகின்றனர். அத்தகு முட்டாள்கள் அசுரர்களாக அறியப்படுகின்றனர்.
17.7
ஆஹாரஸ் த்வபி ஸர்வஸ்ய
த்ரி–விதோ பவதி ப்ரிய:
யக்ஞஸ் தபஸ் ததா தானம்
தேஷாம் பேதம் இமம் ஷ்ருணு
ஒவ்வொருவர் விரும்பும் உணவிலும்கூட ஜட இயற்கையின் முக்குணங்களுக்கு ஏற்ப மூன்று வகை உண்டு. இது யாகங்கள், தவங்கள், மற்றும் தானத்திற்கும் பொருந்தும். அவற்றிற்கு இடையிலான வேறுபாடுகளை தற்போது கேள்.
17.8
ஆயு:-ஸத்த்வ–பலாரோக்ய-
ஸுக–ப்ரீதி–விவர்தனா:
ரஸ்யா: ஸ்நிக்தா: ஸ்திரா ஹ்ருத்யா
ஆஹாரா: ஸாத்த்விக–ப்ரியா:
ஆயுளை நீடித்து, வாழ்வைத் தூய்மைபடுத்தி, பலம், ஆரோக்கியம், சுகம், மற்றும் திருப்தியைக் கொடுக்கும் உணவுகள், ஸத்வ குணத்தில் இருப்போருக்குப் பிரியமானவை. இத்தகு உணவுகள் ரசமுள்ளவையாக, கொழுப்பு சத்தும் ஊட்டச் சத்தும் மிக்கவையாக, இதயத்திற்கு இதமளிப்பவையாக உள்ளன.
17.9
கட்வம்ல-லவணாத்-யுஷ்ண-
தீக்ஷ்ண-ரூக்ஷ-விதாஹின:
ஆஹாரா ராஜஸஸ்யேஷ்டா
து:க–ஷோகாமய–ப்ரதா:
மிகவும் கசப்பான, மிகவும் புளிப்பான, உப்பு நிறைந்த, சூடான, காரமான, உலர்ந்த, மற்றும் எரிகின்ற உணவுப் பொருள்கள் ரஜோ குணத்தில் இருப்பவர்களுக்கு விருப்பமானதாகும். இத்தகு உணவுகள் துன்பம், சோகம் மற்றும் நோயை உண்டாக்குகின்றன.
17.10
யாத–யாமம் கத–ரஸம்
பூதி பர்யுஷிதம் ச யத்
உச்சிஷ்டம் அபி சாமேத்யம்
போஜனம் தாமஸ–ப்ரியம்
உண்பதற்கு மூன்று மணி நேரத்திற்கு முன்பே சமைக்கப்பட்ட, சுவையற்ற, பழைய, ஊசிப்போன, எச்சில்பட்ட, தீண்டத்தகாத பொருள்களைக் கொண்ட உணவுகள் தமோ குணத்தில் உள்ள மக்களால் விரும்பப்படுகின்றன.
17.11
அபலாகாங்க்ஷிபிர் யக்ஞோ
விதி–திஷ்டோ ய இஜ்யதே
யஷ்டவ்யம் ஏவேதி மன:
ஸமாதாய ஸ ஸாத்த்விக:
சாஸ்திர விதிகளின்படி, கடமையை நிறைவேற்றுவதற்காக, பலனை எதிர்பார்க்காத நபர்களால் செய்யப்படும் யாகம், ஸத்வ குணத்தைச் சார்ந்ததாகும்.
17.12
அபிஸந்தாய து ப லம்
தம்பார்தம் அபி சைவ யத்
இஜ்யதே பரத-ஷ்ரேஷ்ட
தம் யக்ஞம் வித்தி ராஜஸம்
ஆனால் ஏதேனும் பெளதிக நன்மையை அடைவதற்காக அல்லது தற்பெருமைக்காகச் செய்யப்படும் யாகம், பாரதர்களின் தலைவனே, ரஜோ குணத்தைச் சார்ந்தது என்பதை அறிவாயாக.
17.13
விதி-ஹீனம் அஸ்ருஷ்டான்னம்
மந்த்ர–ஹீனம் அதக்ஷிணம்
ஷ்ரத்தா–விரஹிதம் யக்ஞம்
தாமஸம் பரிசக்ஷதே
சாஸ்திர விதிகளை மதிக்காமல், பிரசாத விநியோகம் இன்றி, வேத மந்திரங்களின் உச்சாடனம் இன்றி, புரோகிதர்களுக்கான தட்சணை இன்றி, நம்பிக்கையும் இன்றி செய்யப்படும் யாகம், தமோ குணத்தைச் சார்ந்ததாகக் கருதப்படுகிறது.
17.14
தேவ–த்விஜ-குரு-பிராக்ஞ-
பூஜனம் ஷெளசம் ஆர்ஜவம்
ப்ரஹ்மசர்யம் அஹிம்ஸா ச
ஷாரீரம் தப உச்யதே
முழுமுதற் கடவுள், பிராமணர்கள், ஆன்மீக குரு, பெரியோர்களான தாய் தந்தையர் ஆகியோரை வழிபடுதல், மற்றும் தூய்மை, எளிமை, பிரம்மசர்யம், அகிம்சை முதலியவை உடலின் தவங்களாகும்.
17.15
அனுத்வேக–கரம் வாக்யம்
ஸத்யம் ப்ரிய-ஹிதம் ச யத்
ஸ்வாத்யாயாப்யஸனம் சைவ
வாங்-மயம் தப உச்யதே
உண்மையானதும் இனிமையானதும் நன்மையளிப்பதுமான பேச்சு, பிறரது மனதை துன்புறுத்தாத பேச்சு, வேத இலக்கியங்களை முறையாக உச்சரித்தல் ஆகியவை வாக்கின் தவங்களாகும்.
17.16
மன: -ப்ரஸாத: ஸெளம்யத்வம்
மெளனம் ஆத்ம-வினிக்ரஹ:
பாவ-ஸம்ஷுத்திர் இத்யேதத்
தபோ மானஸம் உச்யதே
திருப்தி, எளிமை, மெளனம், சுயக் கட்டுப்பாடு, தனது இருப்பின் தூய்மை ஆகியவை மனதின் தவங்களாகும்.
17.17
ஷ்ரத்தயா பரயா தப்தம்
தபஸ் தத் த்ரி–விதம் நரை:
அபலாகாங்க்ஷிபிர் யுக்தை:
ஸாத்த்விகம் பரிசக்ஷதே
இந்த மூன்று வகையான தவங்கள், ஜட இலாபங்களை எதிர்பார்க்காமல், பரமனைத் திருப்தி செய்வதில் ஈடுபட்டுள்ள மனிதர்களால். உன்னத நம்பிக்கையுடன் செய்யப்படும்போது, ஸத்வ குணத்தின் தவங்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன.
17.18
ஸத்கார–மான–பூஜார்தம்
தபோ தம்பேன சைவ யத்
க்ரியதே தத் இஹ ப்ரோக்தம்
ராஜஸம் சலம் அத்ருவம்
மானம், மரியாதை, மற்றும் வழிபாட்டைப் பெறுவதற்காக, தற்பெருமையுடன் செய்யப்படும் தவங்கள் ரஜோ குணத்தில் இருப்பவையாகக் கூறப்படுகின்றன. இவை சஞ்சலமானதும் தற்காலிகமானதும் ஆகும்.
17.19
மூட-க்ராஹேணாத்மனோ யத்
பீடயா க்ரியதே தப:
பரஸ்யோத்ஸாதனார்தம் வா
தத் தாமஸம் உதாஹ்ருதம்
பிறரை அழிப்பதற்காகவோ துன்புறுத்துவதற்காகவோ, அல்லது தன்னையே வருத்திக் கொண்டு முட்டாள்தனமாக முறையில் செய்யப்படும் தவங்கள், தமோ குணத்தில் இருப்பவையாகக் கருதப்படுகின்றன.
17.20
தாதவ்யம் இதி யத் தானம்
தீயதே (அ)னுபகாரிணே
தேஷே காலே ச பாத்ரே ச
தத் தானம் ஸாத்த்விகம் ஸ்ம்ருதம்
பலனை எதிர்பார்க்காமல், கடமையை நிறைவேற்றுவதற்காக, தகுந்த நபருக்கு, முறையான இடத்தில், முறையான காலத்தில் கொடுக்கப்படும் தானம், ஸத்வ குணத்தில் இருப்பதாகக் கருதப்படுகின்றது.
17.21
யத் து ப்ரத்யுபகாரார்தம்
பலம் உத்திஷ்ய வா புன:
தீயதே ச பரிக்லிஷ்டம்
தத் தானம் ராஜஸம் ஸ்ம்ருதம்
பிரதி உபகாரத்தை எதிர்பார்த்து, ஏதேனும் பலனை விரும்பி, அல்லது விருப்பமின்றி கொடுக்கப்படும் தானம், ரஜோ குணத்தில் இருப்பதாகக் கூறப்படுகின்றது.
17.22
அதேஷ-காலே யத்தானம்
அபாத்ரேப்யஷ் ச தீயதே
அஸத்-க்ருதம் அவக்ஞாதம்
தத் தாமஸம் உதாஹ்ருதம்
தூய்மையற்ற இடத்தில், முறையற்ற காலத்தில், தகுதியற்ற நபர்களுக்கு, அல்லது தக்க கவனமும் மரியாதையும் இன்றி வழங்கப்படும் தானம், தமோ குணத்தைச் சேர்ந்ததாக கூறப்படுகின்றது.
17.23
ஓம் தத் ஸத் இதி நிர்தேஷோ
ப்ரஹ்மணஸ் த்ரி–வித ஸ்ம்ருத:
ப்ராஹ்மணாஸ் தேன வேதாஷ் ச
யக்ஞாஷ் ச விஹிதா: புரா
படைப்பின் ஆரம்பித்திலிருந்தே, ஓம் தத் ஸத் என்னும் மூன்று சொற்கள் பரம பூரண உண்மையைக் குறிப்பிடுவதற்காக உபயோகப்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. இந்த மூன்று குறியீட்டுச் சொற்களும், வேத மந்திரங்களை உச்சரிக்கும்போதும் யாகங்களின்போதும் பரமனின் திருப்திக்காக பிராமணர்களால் உச்சரிக்கப்பட்டன.
17.24
தஸ்மாத் ஓம் இத்-யுதாஹ்ருத்ய
யக்ஞ–தான–தப:-க்ரியா:
ப்ரவர்தந்தே விதானோக்தா:
ஸததம் ப்ரஹ்ம–வாதினாம்
எனவே, பரமனை அடைவதற்காக, சாஸ்திர விதிகளின்படி, யாகம், தானம், தவம் ஆகியவற்றை மேற்கொள்ளும் ஆன்மீகவாதிகள், அவற்றை ஓம் என்பதுடன் தொடங்குகின்றனர்.
17.25
தத் இத்-யனபிஸந்தாய பலம்
யக்ஞ–தப:–க்ரியா:
தான–க்ரியாஷ் ச விவிதா:
க்ரியந்தே மோக்ஷ-காங்க்ஷிபி:
பலனை எதிர்பார்க்காமல், பல்வேறு வகையான யாகம், தவம் மற்றும் தானத்தினை தத் என்னும் சப்தத்துடன் மேற்கொள்ள வேண்டும். அத்தகு உன்னத செயல்களின் நோக்கம் பெளதிக பந்தத்திலிருந்து விடுபடுவதாகும்.
17.26-27
ஸத்-பாவே ஸாது–பாவே ச
ஸத்-இத்-யேதத் ப்ரயுஜ்யதே
ப்ரஷஸ்தே கர்மணி ததா
ஸச்-சப்த: பார்த யுஜ்யதே
யக்ஞே தபஸி தானே ச
ஸ்தி தி: ஸத் இதி–சோச்யதே
கர்ம சைவ தத்-அர்தீயம்
ஸத் இத்-யேவாபிதீயதே
பக்திமயமான யாகத்தின் நோக்கம், பூரண உண்மையே. இது ஸத் என்னும் சொல்லினால் குறிப்பிடப்படுகின்றது. பிருதாவின் மைந்தனே, அத்தகு யாகத்தை செய்பவரும் ஸத் எனப்படுகிறார். மேலும், பரம புருஷரைத் திருப்திப்படுத்ததுவதற்காகச் செய்யப்படும் யாகம், தவம், மற்றம் தானத்தின் செயல்களும் ஸத் என்று அழைக்கப்படுகின்றன.
17.28
அஷ்ரத்யா ஹுதம் தத்தம்
தபஸ் தப்தம் க்ருதம் ச யத்
அஸத் இத்-யுச்யதே பார்த
ந ச தத் ப்ரேத்ய நோ இஹ
பிருதாவின் மைந்தனே, பரமனின் மீது நம்பிக்கையின்றி செய்யப்படும் யாகங்களும் தவங்களும் தானங்களும் நிலையற்றவை. அஸத் என்று அழைக்கப்படும் இவை இப்பிறவியில் மட்டுமின்றி அடுத்த பிறவியிலும் பயனற்றறவை.